Ενδεχομένως, να έχει πάρει κάτι το μάτι/αυτί σας για ένα σκάνδαλο που έχει ταράξει τα νερά της βιομηχανίας gaming εδώ και κάποιες μέρες, το λεγόμενο “Quinnspiracy/5 guys and french fries”. Θα δοκιμάσω να κάνω μία πολύ σύντομη σύνοψη και κατόπιν θα παραθέσω στοιχεία και πηγές, έτσι ώστε να βγάλει ο καθένας τα δικά του συμπεράσματα. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν.
Πριν απο μία εβδομάδα περίπου, ένας πρώην της Zoe Quinn, η οποία είναι μέλος της indie dev σκηνής και developer του παιχνιδιού “Depression Quest”, έκανε ένα blog post στο οποίο παρέθεσε σε κοινή θέα αποσπάσματα από προσωπικές του συνομιλίες του με την Quinn, όπου και η Quinn φαίνεται να τον απάτησε με λίγο-πολύ 5 άτομα. Αλλά κάποια από αυτά τα άτομα, ήταν μέλη της βιομηχανίας gaming ή/και του gaming journalism. Πέρα λοιπόν από την έκθεση της προσωπικής της ζωής, υπάρχουν και ενδείξεις για “σύγκρουση συμφερόντων” και “ρήξη ηθικής” όσον αφορά το δημοσιογραφικό και το επαγγελματικό κομμάτι.
Ένας youtuber, o Mundane Matt, έκανε ένα video σχετικό με το όλο θέμα, και η Quinn έριξε το video, χρησιμοποιώντας ως δικαιολογία, το γεγονός πως στο video υπήρχε μία φωτογραφία της και υπήρχε θέμα copyright. Όμως το Youtube δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια και όχι μόνο το βίντεο ανέβηκε ξανά, από άλλους, αλλά ένας άλλος Youtuber, ο Internet Aristocrat έκανε ένα βίντεο σχετικό με το όλο θέμα. Και κάπου εκεί ξεκίνησε ο πανικός. Ένα πανηγύρι από μισές αλήθειες, αρκετά ψέμματα, προσπάθειες λογοκρισίας, απίστευτη προσπάθεια συγκάλυψης γεγονότων και γενικότερα ένα μπάχαλο διαφθοράς και γελοιοτήτων στο οποίο συμμετέχουν, κοινό, φεμινίστριες/φεμινιστές, μισογύνηδες, το Kotaku, το Polygon το Tumblr, το 4chan, ο Phil Fish, η Zoe Quinn, μέλη της Ιndie σκηνής και της βιομηχανίας γενικότερα, διάφορα forum και πολλοί-πολλοί άλλοι.
Όπως είπα και πριν, δεν θα επεκταθώ περαιτέρω. Όσοι θέλετε να ρίξετε μία μάτια στο τι έχει γίνει, μπορείτε να δείτε εδώ.
Εγώ με την σειρά μου, δεν θα ασχοληθώ με το πόσους έκανε ή δεν έκανε σεξ κάποιος. Επίσης δεν θα κριτικάρω κανέναν με βάση το φύλο του. Δεν με αφορά αν είναι άντρας/γυναίκα/LGBT/whatever. Αλλά σε επαγγελματικό επίπεδο, σε δημοσιογραφικό επίπεδο, σε θέμα προσπάθειας φίμωσης διάφορων ατόμων, σε θέμα διαφθοράς, νεποτισμού και την ύπαρξη διάφορων κλικών που κόβουν και ράβουν… ε, απλά ας πούμε πως κατά την άποψη μου, ο καθένας που διαθέτει μία ελάχιστη αίσθηση κοινής λογικής, θα διαπιστώσει πως υπάρχουν πολλά, ύποπτα, σκοτεινά σημεία στην όλη υπόθεση. Και αυτά είναι που θα πρέπει να ερευνηθούν.
Αλλά θα μείνω εκεί. Δεν θα σχολιάσω παραπάνω. Και θα σας πω γιατί:
Είμαι gamer εδώ και σχεδόν 25 χρόνια. Ασχολούμαι με την βιομηχανία gaming και το παρασκήνιο της εδώ και 15 περίπου χρόνια. Σε όλο αυτό τον καιρό λοιπόν, έχω δει το αγαπημένο μας hobby, να εξελίσσεται από την συγκέντρωση 3-4 “πορωμένων”, “geek/nerd” ατόμων σε ένα δωματιάκι μπροστά σε μία οθόνη, στην τιτάνια βιομηχανία ψυχαγωγίας που κοντράρει στα ίσια το Hollywood σε έκταση και απήχηση. Από underground υπό-κουλτούρα, να περνάει στην συλλογική mainstream συνείδηση και να γίνεται… mainstream. Με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Με τις καλές και τις κακές εξελίξεις.
Αλλά από την άλλη, θυμάμαι όταν το gaming είχε να κάνει με καλά παιχνίδια. Με διασκέδαση. Με το να είναι μία όμορφη απασχόληση και μία ενδιαφέρουσα κουλτούρα, που ξεπερνούσε τα σύνορα χωρών.
Όχι με δράματα, όχι με το να καταλήγει σαπουνόπερα, όχι με τον ειδικό τύπο να γίνεται ίδιος με τις φυλλάδες κίτρινου τύπου. Όχι με το κοινό να κάνει τους developers, social media stars και με τις ανάλογες συνέπειες. Όχι με τον καθέ επιτήδειο να εκμεταλλεύεται την μεγάλη απήχηση του gaming και να προσπαθεί με γλοιώδεις τρόπους να πάρει ένα κομμάτι από την πίτα. Όχι με την φέρελπιδα “indie scene” να καταλήγει μικρογραφία της “μεγάλης, κακιάς” βιομηχανίας στην οποία υποτίθεται, είναι ενάντια. Όχι με τον ειδικό τύπο να μην μπορεί να είναι ανεξάρτητος από τις εταιρίες και τους developers.
Παρόλα αυτά εξακολουθώ και αγαπάω το gaming. Αλλά οι φορές που με απογοητεύει γίνονται όλο και περισσότερες σε σχέση με αυτές που με χαροποιεί.
