Το μήνυμα του Sea of Solitude, ακόμα και μέσα στον συμβολισμό του είναι ευκολοκατανοητό και κυρίως ανθρώπινο. Η προσωπική απομόνωση και η απώλεια της κοινωνικής επαφής είναι ένας απέραντος ωκεανός με διάσπαρτες μικρές νησίδες όπου βιώνονται προσωρινές και σύντομες απολαύσεις. Στα αχαρτογράφητα βάθη του καρτερούν σαν αδηφάγα γιγάντια θηλαστικά οι αρνητικές σκέψεις, τα επώδυνα βιώματα, το στρες και η διαρκής ανάγκη της αποδοχής από τον κοινωνικό περίγυρο.
Με αυτά τα θέματα και χρησιμοποιώντας αυτόν τον παραλληλισμό το Sea of Solitude επιχειρεί να δώσει το στίγμα του. Από τα πιο εγκεφαλικά Limbo & Inside της Playdead μέχρι το παρεμφερές οπτικά Rime αλλά και το Gris, η αλληγορική προσέγγιση ευαίσθητων θεμάτων αποτελεί το βούτυρο στο ψωμί των indie παραγωγών τα τελευταία χρόνια. Έτσι και το Sea of Solitude, με τις πλάτες βεβαίως της παραγωγού εταιρίας EA και της Quantic Dream στην ειδική έκδοση για το Switch, είναι ένα σύντομο σε διάρκεια (περίπου 3-4 ώρες) walking sim με μηδενική αξία επανάληψης, το οποίο όμως δημιουργεί ένα κάπως πρόσφορο έδαφος για περαιτέρω ανάλυση και σκέψη. Το σενάριο του παιχνιδιού ακολουθεί την Kay, μια έφηβη νεαρή κοπέλα που αντιμετωπίζει πάνω-κάτω ότι συναντά ένας τυπικός έφηβος στην ζωή του. Προσωπικά δράματα στο σπίτι, προβλήματα με την αισθηματική της ζωή και έναν αδερφό με μαθησιακές δυσκολίες και θύμα bullying, την οδηγούν στην αποξένωση και στο κατώφλι της κατάθλιψης.
Η Director’s Cut έκδοση που κυκλοφόρησε στο Switch τις τελευταίες ημέρες προσθέτει διαφορετικά voice overs, μερικώς αλλαγμένα κείμενα και κάποια καινούργια cutscenes, βελτιώσεις που είναι καλοδεχούμενες σίγουρα αλλά οπωσδήποτε δεν αλλάζουν ιδιαίτερα το παιχνίδι. Αυτό σημαίνει ότι δεν συντρέχει λόγος αγοράς αν υπάρχει πρόσβαση σε άλλο gaming format (τρέχουσα και προηγούμενη γενιά συστημάτων συν PC), ενώ ο τίτλος διατίθεται στην λίστα των παρεχόμενων τίτλου του EA Play και κατ’ επέκταση και στο Xbox Game Pass Ultimate. Εκτός και αν το ζητούμενο είναι το gaming σε φορητό, υπάρχουν σαφώς καλύτεροι δίοδοι για να δει κάποιος το Solitude, ειδικά αν αναλογιστούμε τα τεχνικά θέματα που συνοδεύουν την έκδοση του Switch – πολύ συχνά frame drops ιδιαίτερα σε handheld και το περιορισμένο draw distance.
Παρά την ενδιαφέρουσα θεματολογία πάντως, το παιχνίδι αποδεικνύεται μάλλον ρηχό και αδιάφορο στο gameplay και δεν διαθέτει ξεκάθαρη εικόνα στο τι θέλει να επιτύχει. Παίζεται σαν 3d platformer έχοντας ελάχιστη πρόκληση και βαρετό/βασικό level design, έχει εμβόλιμα stealth κομμάτια με ανεπαρκέστατη AI και το treasure hunting των δύο τύπων collectables στερείται ουσίας και προσδίδει ελάχιστα στοιχεία στην βασική πλοκή. Επίσης λάμπουν δια τις απουσίας τους οι οποιουδήποτε είδους γρίφοι. Η αλληλεπίδραση του χρήστη με τον κόσμο και τους κεντρικούς ήρωες μένει καθ’ όλη την διάρκεια στα βασικά, επομένως οριακά ο τίτλος γλυτώνει τον χαρακτηρισμό της interactive ταινίας.
Και είναι κρίμα γιατί στο εικαστικό και στην ουσία του το Sea of Solitude κάνει εξαιρετική δουλειά. Το δίπολο έντονων/μουντών χρωμάτων που αντικατοπτρίζουν τις εκάστοτε διαθέσεις της Kay ταιριάζει γάντι σαν μεταφορά, ενώ τα κείμενα των διαλόγων είναι ορθότατα και πλαισιώνονται από voice cast επαγγελματικού επιπέδου – αν και το script είναι σύντομο και χωρίς πολλές γραμμές κειμένου, είναι ρεαλιστικό και με τέτοιο τρόπο γραμμένο που δημιουργεί ταύτιση και μεταδίδει ενσυναίσθηση ως προς τους ήρωες.
Η κατάληξη βέβαια σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτό που θα λέγαμε συνταρακτική, ούτε πρόκειται να γίνει ένας τίτλος που θα θυμάστε για αρκετό καιρό. Δεν κάνει όμως και κάποιο λάθος, ώστε να αποδοθεί κακή πρόθεση ή βεβιασμένο κλείσιμο. Είναι μια προσωπική ιστορία με μια λυρική προσέγγιση χωρίς gameplay ουσίας και επομένως μπορεί να προταθεί μόνο με αρκετές επιφυλάξεις , μόνο σε ενδεχόμενη πτώση τιμής και μόνο σε όσους έχουν βρει του γούστου τους παρόμοιες παραγωγές.
Ανάπτυξη: Jo-Mei Games Έκδοση: Quaintic Dream Διάθεση: AVE
